‘branded breekijzer’
Van Robbert Baruch, lobbyist bij het Verbond van Verzekeraars, kun je, zonder dat je hem kent, te weten komen dat hij van motorrijden houdt, dat hij graag naar een opera gaat en dat er volgens hem ‘heel veel reden waren om niet op de PvdA te stemmen’ bij de laatste verkiezingen, maar dat het toch verstandig was om te doen.
Hoe dat mogelijk is? Baruch houdt actief een weblog bij en hij twittert praktisch dagelijks met vrienden en relaties. Enkele jaren geleden was hij hierdoor even het mikpunt van weblog Geenstijl, dat hem een ‘nekschot’ toewenste.
Vroeger zou het misschien niet kunnen dat een lobbyist, die zijn werk grotendeels achter de schermen doet, zelf een persoonlijk publiek profiel onderhoudt. Dat zou de aandacht kunnen afleiden van de opdrachtgever, diens boodschap en diens belangen.
Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. Voormalig D66-Tweede Kamerlid Bert Bakker werkt als lobbyist voor het Haagse bureau Meines & Partners. Dat weerhoudt hem er niet van te twitteren met bijvoorbeeld Kamerleden en zijn dochter. Ook lobbyisten doen blijkbaar aan wat wel personal branding wordt genoemd.
Baruch, die aan dit artikel overigens geen medewerking wilde verlenen, lijkt ook in andere opzichten een lobbyist nieuwe stijl te zijn. Hij heeft niet alleen een uitgesproken publiek profiel, maar ook een politiek profiel. Zo was hij lid van de Provinciale Staten in Zuid-Holland en tussen 2006 en 2009 deelraadwethouder van de PvdA in de Rotterdamse probleemdeelgemeente Feijenoord.
Baruch hield aan deze periode de reputatie over een ‘breekijzer’ te zijn omdat hij bijvoorbeeld niet schroomde leden van de eigen partij te betichten van ‘belangenverstrengeling’ bij de verdeling van subsidiegelden aan welzijnsorganisaties. Zijn opmerkingen kwamen hem vervolgens op een motie van afkeuring te staan van wat hij ooit als ‘de PvdA-nomenklatoera’ typeerde, zodat hij zijn ambtstermijn niet kon uitdienen.
Een breekijzer lijkt niet het eerste gereedschap dat het Verbond van Verzekeraars in Den Haag nodig heeft om zijn belangen veilig te stellen. Eerder een zachte hand in een fluwelen handschoen. Verzekeraars staan er slecht op bij Tweede Kamerleden, die vinden dat het de branche aan ‘ethisch normbesef’ heeft ontbroken. Sommige Kamerleden blijken zelf woekerpolissen te bezitten.
Maar, zo suggereren sommige Haagse lobbyisten, het zijn ook niet zozeer de Kamerleden die de boomlange Baruch met de nodige directheid moet benaderen, maar de leden van het verbond zelf. Zij vermoeden dat het ook tot de taak van Baruch behoort om bestuurders en managers van verzekeringsmaatschappijen onomwonden te vertellen hoe Haagse politici over hen denken. ‘Het verbond zocht iemand die zeker ook naar de leden zijn rug recht kan houden’, zegt een bron.
Als het nodig is, lijkt Baruch de stroopkwast overigens ook goed te kunnen hanteren. Hij kan zeer charmant zijn, zeggen mensen dien hem kennen. Een lid van de PvdA omschrijft hem als een ‘beroepscharmeur’.
Baruchs achtergrond suggereert dat hij zich inderdaad soepel kan bewegen in verschillende milieus. Hij groeide op in een orthodoxe Joodse-communistische familie – zijn oom was hoofdredacteur van De Waarheid. Vervolgens studeerde hij politicologie en bestuurskunde in Leiden waar hij lid werd van de corporale vereniging Minerva. Na zijn studie werkte hij bij het reclamebureau Bates Not Just Film en bij ING Groep.
Dat Baruch actief lid is van de grootste partij aan de linkerkant van het politieke spectrum, is handig, maar was voor het Verbond van Verzekeraars niet doorslaggevend om hem vorig jaar aan te stellen. ‘Het ging erom iemand aan te stellen die een uitgebreid netwerk heeft, zowel op links als op rechts, en weet hoe het politieke spel wordt gespeeld.’
Zijn loopbaan suggereert ook dat hij niet veel zitvlees heeft. Het lijkt niet onwaarschijnlijk dat hij na zijn werk voor het verbond een bestuursfunctie wil vervullen.