EINDHOVEN – Het bargesprek van Van Stratum en Van Ginder gaat ditmaal over ‘het zoveelste bewijs van de 
vertrutteling van de maatschappij’…
Van Stratum & Van Ginder wordt geschreven door Ber Wilbers.
VS: Ha, Van Ginder, wa me nou weer is overkomme! Ik kreeg commentaar omda ik hier mee ‘n peuk in de mond sta afgebeeld. Ben unne viespeuk! Belachelijk nie? Die peuk zegt allinig mar da we in ‘n gezellig ouwerwets buurtcafé zitten te buurten waar de klant nog koning is.”
VG: “Ach ja, Van Stratum, het zoveelste bewijs van de vertrutteling van onze maatschappij.”
VS: “Vertrutteling? Wa betekent da nou weer?”
VG: “Een samentrekking van betuttelen, tuttigheid en vertrutting die het handelsmerk geworden schijnt te zijn van ons huidige tijdsgewricht. Zeikers vertellen dat jij in de kroeg niet mag roken, omdat dat slecht voor mij en Peer hier achter de tap zou zijn. Nou, ik kan nog altijd héél goed zelf uitmaken wat goed voor mij is en de ander desnoods zelf daarop wijzen. En dat ga ik nu ook doen: Peer, twee pils!”
VS: “En die nie-rokers heb ik ook nog nie zien staan te dringen om een pilske te komme vatten, dus wa mij betreft, hebben die hun kansen wel een bietje verspeuld.”
VG: “Op mijn dagelijkse rondgang door de stad heb ik ook bij wat bravere collega’s van Peer geïnformeerd of het nu stampvol is, maar helaas, mooi niet dus. Het is binnen ook een stuk minder gezellig, omdat bijna niemand meer aan de bar hangt, maar er buiten eentje opsteekt. Bovendien hoeven ze niet zo nodig types binnen te hebben die constant over andermans gewoonten zitten te zeuren. Kroegen horen de laatste tempels der verdraagzaamheid te blijven!”
VS: “Wa zegde da toch mooi. Peer staat hier bijna mee de tranen in z’n ogen. Maar ge het gelijk. Ik vind dagge zoiets aan de eigenaren zelf moet overlaten en da er in elk geval een verschil moet zijn tussen kroegen en restaurants. Vur kroegen werkt da anders.”
VG: “Goed gezien! Kroegtypes worden weinig gehinderd door hun slechte eigenschappen. Integendeel. Ze koesteren ze eerder en negeren daarbij de mogelijk wat minder aangename consequenties die hun gedrag op lange termijn zou kunnen hebben. En je hoort dat ik met ‘mogelijk’ en ‘zou kunnen’ een aardige portie ongewisheid heb ingebouwd. Dus waarom druk maken over iets dat misschien nooit gebeurt? Er bestaat namelijk maar één zekerheid in het leven en die is dat je ooit dood gaat. En aangezien aan het onvermijdelijke niet te ontkomen valt, is het onzinnig om je daarmee overmatig te belasten, of, nóg erger, je dermate te laten bezwaren dat dit tot diepe geestelijke depressies of een haast missionaire bekeringsdrang leidt.”
